Μια ιδιωτικοποίηση που πλήττει το δημόσιο συμφέρον, τις τοπικές κοινωνίες, τους εργαζόμενους, την εθνική οικονομία. Δεν πρόκειται για θέση αρχής γενικώς και αορίστως. Πρόκειται για νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία που αντίκειται στον γενικό ευρωπαϊκό κανόνα, μια δοκιμασμένη και αποτυχημένη πρακτική.

 

Ο αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ ήταν ένα από τα ελάχιστα μέτωπα που συσπείρωναν τόσο μεγάλο εύρος εκπροσώπησης. Στην μάχη ρίχτηκαν με κάθε μέσο εργαζόμενοι, αυτοδιοικητικοί, επιστημονικοί και εμπορικοί φορείς, νομικοί, βουλευτές. Μια χούφτα δημοσιογράφοι επιχειρήσαμε να αναδείξουμε τις τραγικές συνέπειες που θα είχε η πώληση του ΟΛΠ.

Του δημόσιου και συνεχώς κερδοφόρου λιμανιού, ένα από τα σημαντικότερα της Μεσογείου και της Ευρώπης. Απέναντι σε ένα ολόκληρο μιντιακό και πολιτικό σύστημα που λειτούργησε ως εκπρόσωπος των επιχειρηματικών συμφερόντων.

 

Γράφαμε για την αποικιακού τύπου σύμβαση παραχώρησης για τις προβλήτες Ι και ΙΙ, για τις προκλητικές φοροαπαλλαγές, για το εξευτελιστικά χαμηλό τίμημα. Για τις υποτιθέμες επενδύσεις που έκανε η COSCO στις πλάτες του ΟΛΠ. Για τις "χιλιάδες θέσεις εργασίας" που διαφήμιζε στις φιέστες που έκανε ο Σαμαράς, αλλά στην πραγματικότητα επρόκειτο για μερικές εκατοντάδες.

 

Ζήσαμε την πρώτη και μοναδική απεργία που έγινε στις προβλήτες της COSCO μετά από δεκάδες τραυματισμούς εργαζομένων που έμειναν κρυφοί, που μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία με ταξί και Ι.Χ. για να μην δηλωθούν ως εργατικά ατυχήματα. Τις εργολαβίες, τα ανύπαρκτα ωράρια και τις συνθήκες Κίνας στις προβλήτες.

 

Την Τετάρτη έκλεισε η πώληση του 67% του ΟΛΠ, μετά από έναν διαγωνισμό απολύτως διαβλητό. Άλλωστε, ποτέ δεν απάντησε το ΤΑΙΠΕΔ πώς γίνεται σε έναν διεθνή διαγωνισμό τέτοιας σημασίας ο τελικός ενδιαφερόμενος να είναι ο εξής ένας: η COSCO, που γίνεται πλέον ενοικιαστής και ιδιοκτήτης στο λιμάνι. Με το ΤΑΙΠΕΔ να κάνει κουμάντο, χωρίς να λογοδοτήσει ούτε στον ΟΛΠ, ούτε στους εργαζόμενους. Έχοντας γράψει στα παλιά του τα παπούτσια ακόμη και τις παρατηρήσεις του υπουργείου Ναυτιλίας που έδωσε μάχη χαρακωμάτων.

 

Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας πωλήθηκε για 368 εκατομμύρια ευρώ. Λιγότερο από όσα στοίχισε ο Αστέρας Βουλιαγμένης, λιγότερο από όσο στοίχισε η μία προβλήτα που παραχωρήθηκε το 2008. Μιλάει το ΤΑΙΠΕΔ για επενδύσεις, "ξεχνώντας" την επένδυση στην κρουαζιέρα, της οποίας την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση είχε εξασφαλίσει ο ΟΛΠ και πλέον με την ιδιωτικοποίηση χάνεται.

 

Μια ιδιωτικοποίηση που πλήττει το δημόσιο συμφέρον, τις τοπικές κοινωνίες, τους εργαζόμενους, την εθνική οικονομία. Δεν πρόκειται για θέση αρχής γενικώς και αορίστως. Πρόκειται για νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία που αντίκειται στον γενικό ευρωπαϊκό κανόνα, μια δοκιμασμένη και αποτυχημένη πρακτική.

 

Τα Μνημόνια κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Η ταφόπλακα πάνω στον Πειραιά θα μείνει. Και δυστυχώς θα βαραίνει τη σημερινή κυβέρνηση.

 

πηγή: Αυγή